เป็นเรื่องปกติที่จะเกิดความขัดแย้งขึ้นในกลุ่มในการทำงานร่วมกัน  จากพัฒนาการกลุ่ม 3 ขั้นจะพบว่าเมื่อกลุ่มเริ่มไว้วางใจกันมากพอ แต่ละคนเริ่มปลดปล่อยความเป็นตัวเองออกมา แน่นอนว่าความเป็นตัวเองของแต่ละคนย่อมกระทบกระทั่งกัน เมื่อนั้นความขัดแย้งจะเริ่มปรากฏ กลุ่มจะอยู่ในช่วงเวลาที่น่าอึดอัด กล่าวโทษกันหรือหาพวกมาบลั๊ฟกัน

เมื่อเกิดความขัดแย้งขึ้นแล้วส่งผลกระทบต่อกลุ่ม กลุ่มหยุดชะงักไม่สามารถดำเนินงานต่อได้ หรือความขัดแย้งไม่ได้รับการคลี่คลายจนบานปลายไปสู่การทะเลาะเพื่อเอาชนะกัน กลุ่มแตกเป็นส่วนเสี้ยว มีคนหลุดออกจากกลุ่ม ประชดประชันกัน เกิดรอยร้าวที่ไม่มีทางสมานกลับมาเหมือนเดิม เมื่อนั้นกลุ่มจำเป็นต้องเผยความขัดแย้งนั้นออกมาและจัดการมัน ไม่ใช่เพื่อให้กลับมารักกันกลมเกลียวสามัคคี แต่เพื่อให้ความขัดแย้งดังกล่าวไม่ขัดขวางการไปสู่เป้าหมายของกลุ่ม

ต้องเข้าใจก่อนว่าความขัดแย้งเป็นเรื่องปกติในการอยู่ร่วมกัน เป็นเรื่องธรรมชาติในสังคมมนุษย์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อเราตระหนักรู้ว่าความขัดแย้งเป็นปฏิสัมพันธ์รูปแบบหนึ่งที่เกิดขึ้นในกลุ่มที่สมาชิกมีความสัมพันธ์กัน เมื่อนั้นเราก็จะหาวิธีจัดการความขัดแย้งโดยไม่หลีกหนีหรือกลบซ่อนไว้เพราะกลุ่มจะไม่ได้เรียนรู้ที่จะเติบโตด้วยกัน

ถ้าจัดการความขัดแย้งได้ดีกลุ่มจะผ่านพ้นภาวะโกลาหลเข้าสู่ช่วงชุมชนจริงคือสมาชิกพร้อมจะขัดแย้งกันโดยเคารพความเห็นต่าง รับฟังกันและกัน และมีกระบวนการพูดคุยเพื่อหาทางออกจากความขัดแย้งที่ทุกคนในกลุ่มยอมรับร่วมกันในที่สุด

อันดับแรกต้องแยกแยะก่อนว่ากลุ่มขัดแย้งกันระดับไหนและหาวิธีจัดการในแต่ละระดับดังนี้